YEŞİLÇAM’DAN BİZE KALAN
Benim küçükken şöyle hayallerim vardı; büyüyünce mahallenin
en havalı kızı olacak, fabrikatör Cemal bey’in çapkın oğlunu dize getirecek,
gündüz matinesine sinemaya gidip, limonata eşliğinde muhallebi yiyecektim. Esas
oğlan, hususi otomobili ile eve kadar bana eşlik edecek, mahallede laf olmasın
diye iki sokak ötede arabadan inecektim.
25.yaşıma girmeden, damat Ferit gibi filinta biriyle ailelerin bütün karşı çıkmalarına karşı evlenecek, mahalle düğününü de imece usulü yapılan yemeklerle gerçekleştirecektim.
Mahalleden
arkadaşlarla para biriktirecek, kendimize gazino açıp kapısına da fikis menü 10
TL yazacaktık. Eğer işimiz rast giderse ‘’ Şakirrrr’’ dışında, kahvedeki
herkese çay ısmarlayacaktık.
Olur da hastalanıp yatağa düşersek mahalle doktoru ateşimizi ölçmeye gelecek, reçeteye ilaç yerine pirzola, meyve falan yazacak, paramız çıkışmasa da mahalleli kendi arasında toplaşıp yardıma koşacaktı.
Filmlerde her şey her zaman çok güzeldi. Kralımız taçsız ya
da çirkin, ağamız züğürt, hocamız kel, Ömer’imiz turist, en güzelimiz
domatestendi.
Filmlerde ilahi adalet 90 dakika içinde tecelli eder, kötü kalpli kim
varsa eninde sonunda kaybeder, Bizanslılar her savaşta yenilir, bir zamanların
fakir ama gururlu gencinin şansı yıllar sonra dönerdi. İki gönül bir olunca samanlık seyran olur, mahallede düğün
konvoyları kurulur, zengin kız fakir erkek, eninde sonunda birbirinin olurdu.
İngiltere kralı, rahmetli başkan kenedi, taçsız kral pele,
bakenbauer, kaleci Mıyer, nadya komanaçi, bricit bardo ve Fenerbahçeli Cemil’in
şöhretlerini borçlu olduğu bıçak, herkes kullanabilsin diye ucuza satılır,
yanında verilen cibicibicis krem eşantiyondan sayılırdı.
Filmlerin sonunda 'Kahpe Bizans’ın yiğit güzeli' bile imana
gelir, haçlılar bütün erkek çocuklarını öldürseler de bir Musa mutlaka sağ
çıkardı.
‘’Bugünkü dersi doğada işleyeceğiz’’ diyen hocanın uçuşan
etekleri vardı. Ve dağların yamaçlarında açan gelincikler. Çocukların dilinden
öğrendik biz yurdumda fidanların ağaca, ağaçların ormana dönmesinin lazım
geldiğini.
''Korkma; dünyada her zaman inanılacak sağlam şeyler
bulunur'' diye öğüt veren Haşmet abi'ye inandık biz.
‘’Yaşamak Müjgan gibi bir şeydir, ölmek de Müjgan yok
demektir" diye seven Hüsnü’ler vardı bizi de böyle seveceklerine
inandığımız.
"Hey yavrum hey !''
Başımıza ne zaman bir iş gelse, ömründe karıncayı bile
incitmemiş olan ustalara güvendik biz. Dağ gibi adamlardı. İnandık ki hayat, bizi
de koruyup kollayacak bir Yaşar ustayı mutlaka karşımıza çıkaracaktı.
Aşk ile ilgili tek arada kalmışlığımızın filmi, ‘’Selvi
boylum, al yazmalım’dı''. Her izleyişimizde, İlyas’ı seçmekten vazgeçen Asya’ya
kızar, sonrasında ise tercihini emekten yana kullanmasını daha vicdanlı
sayardık. Buna inandığımız için belki de ortada emek varsa ‘’ Aşk mı, sevgi mi?’’
sorusunu yıllarca kendimize bile sormaya utandık.
Yeşilçam’dan öğrendik biz; hayatta her zaman iyilerin
kazandığını, her acının tatlıya bağlandığını, davulun dengi olmayanla da
çalındığını. Ne zaman ki büyüyüp hayata atıldık, işlerin böyle yürümediğini,
esas filmin o zaman başladığını anladık. Çünkü küçükken fazla beklentimiz
yoktu hayattan. Kalıcı anlaşmazlıklar yaşamazdık. Geç küser, çabuk barışırdık.
Filmlerdeki kahramanlar kadar iyi insanlar değildik belki ama kötü de
sayılmazdık. Bir ihtimal karınca ezmişliğimiz olabilirdi onun da telafisini
geçe bırakmazdık. Ne hayata karşı zengin hayallerimiz ne de bu hayallerimizi
gerçekleştirecek paramız vardı. Anladık ki parasızsan samanlık seyran olmaz tutuşup alev alırdı.
Zamanla gördük; filmlerden alışageldiğimiz mucizeler gerçek hayatta altından kalkamadığımız acılara dönüyor, fakir oğlan
zengin kız ile aynı okulda bile denk gelmiyor, gerçek hayatın getirdiği acılar
filmlerdeki kadar kolay atlatılamıyordu. Çünkü etrafımızda bu acıların
üstesinden beraber geleceğimiz dostluklarımız yoktu. Kıldan ince kılıçtan
keskin güttüğümüz kinlerimiz vardı. Kolay affetmek filmlerdeki kadar kolay
olmazdı. Hayata karşı ne kadar yıkılmaz durursak o kadar yara almaz sanırdık,
gerçi yine de yıkılmadık ama ayakta da sayılmazdık.
Olduramadıklarımız vardı bizim. İlle de o mutlu sonu
beklerken olamayacağını da anlamazlıktan gelişlerimiz. Bu yüzden hayattan
yediğimiz feleğin tokadı saflığımıza denk geldi. Sendeleyişimiz, Sadri
Alışık’ın ‘’Ne zaman gol diye sevinsek arkamızı dönüp baktığımızda ofsayt
bayrağını kaldırmış bir hayat görüyoruz’’ lafını yaşayacağımıza pek ihtimal
vermediğimizdendi. Geç anladık.
Ve maalesef biz, hayalden kalan kırıklarımız fiziksel olmadığından
toplayıp ayağa kalkamıyoruz. O son noktayı koyma eşiğine geldiğimizde Sadri
Alışık denen hergeleyi belki de ilk kez o zaman anlıyoruz. Gerçek hayatta
yaşadığımız ikilemlerde gururumuzu seçip Müjgan’ı oracıkta bırakıveriyoruz.
Seni, hayatı pamuk şeker tadında geçen, gözleri dört defa
lacivert olanlar değil, bizim gibi hayalleri ofsayta düşenler anlar Sadri abi.
Artık biz de senin gibiyiz; ağzı hep bozuk, arada komik,
genelde hüzünlü, ama ille de aşık, ille de serseri...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder